به گزارش خبرگزاری فارس از کهگیلویه،گاهی وقتها برای تلنگر و به یاد خداوند بودن بیبهره نیست در کوچه پس کوچههایی قدم بزنیم که هر لحظه زندگی ساکنانش شکرگزاری سلامتی را بر دل و جانمان جاری کند، به سلامتی خود پی ببریم و قدردان این نعمت باشیم.
این فرصت را جمعیت هلال احمر برایمان مهیا کرد، در قالب کاروان سلامت این جمعیت با همراهی بخشدار مرکزی راهی روستایی شدیم که کوچههایش با معلولیت انس گرفته است.
معلولان «بیمنجگان» چهار سالی میشود که در رسانههای محلی و کشوری مطرح شدهاند و به لطف همین رسانهها مشکلات و دغدغههایشان به گوش مسؤولان و خیران رسیده و تا حدودی در رفع آنها گامهایی برداشته شده است.
با این وجود در روستایی که بسیاری از معلولان را در دل خود جای داده انتظار خدماترسانی بیشتر میرفت و البته حق طبیعی وقانونی این قشر بوده و هست که از امکانات و خدمات مانند دیگر انسانها بهره ببرند؛ حقی که خودخواهی انسانهای سالم گاهی جسارت بیان کردنش را از معلولان گرفته است.
به یاد حرفهای تکراری افتادم که در نشستهای مختلف مناسب سازی معابر عمومی برای معلولان از مسؤولان شنیدم و سالهاست در مورد معلولان حرف میزنند و این حرفها هیچگاه رنگ عمل به خود نمیگیرد.
بیمنجگان روستای نام آشنایی است که در آن فرشتگان بیگناهی زندگی میکنند که آزارشان به کسی نرسیده است فقط دچار بازی سرنوشت شدند که قطعاً حکمتی در آن است میخندند وشادند و این چیزی است که خیلیها امروز از آن محروماند.
اینجا دور از هیاهوی شهر صداهایی هستند که کمتر به گوش میرسند حرفهای تأمل برانگیزی که از سختی زندگی ومشکلاتشان میگویند پدر ومادرانی که همه عمر خود را در راه نگهداری از فرزندان معلول خود فدا کردند.روستایی که با وجود درصد بالای معلولیت راه دسترسی معلولان به خدمات هموار نیست کوچههای گلی و گاه سنگلاخی که راه رفتن در آنها برای انسان سالم هم سخت است. یکی از کوچهها به تازگی رنگ سیاه قیر به خود دیده و در مرحله قیرپاشی است.
اسماعیل فخرایی دهیار روستا میگوید 13 معلول در روستا وجود دارند که هر کدام دچار نوعی از معلولیت هستند، وی جمعیت روستا را قریب به 600 نفر اعلام کرد.
اینجا خبری از تجملات شهری نیست خانوادههایی هستند که در کنار هم با مشکلات دست و پنجه نرم میکنند و شریک غم و شادی همدیگر هستند.
خانواده چهار معلولی «ماژور» سوژه گزارشی بود که اسفند ماه 92 بر خروجی خبرگزاری فارس رفت و پس از آن رسانههایی دیگری همچون ایرنا، شرق و دیگر رسانهها این موضوع را در قاب تصویر و خروجی سایت خود جای دادند.
امروز پس از سالها همسفر با کاروان سلامت جمعیت هلال احمر از این خانواده و خانوادههای مشابه سرکشی داشتیم حیاط منزل ماژورها هنوز برای عبور چرخهای ویلچر مناسب نیست خیابانها و کوچههای روستا راهی برای تردد معلولان ندارد.
بهزیستی خدماتی از قبیل بهسازی منزل برای این خانواده معلول انجام داده و آنطور که معلولان میگویند قول داده بودند حیاط را هم سیمانی کنند که تاکنون اقدام نشده است.
معصومه، سمنبر و حکیمه سه خواهر معلول خانواده معززیانی هستند که یک سالی میشود از نعمت پدر محروم شدهاند و مادر تنها مأوای دردهای نهفته در سینهشان در خانه نبود که حرفهای دختران را برایمان ترجمه کنند؛و چه سخت است کسی هم کلامت باشد ولی متوجه کلامش نشوی!
سمنبر دائم از دندانهایش میگوید و دردهایی که بر او سنگینی میکند او میگوید به خاطر هزینه بالای ترمیم دندان درد را تحمل میکنم. و معصومه که علاوه بر معلولیت برای بیماری عصبی به بهبهان مراجعه میکند از نداری و هزینههای درمان مینالید.
این خواهران معلول که هر کدام سعی داشت دغدغههایش را به ما بفهماند گفتند یخچال نداریم و تلویزیمان خیلی وقت است خراب شده است.
زینب برازنده معلول جسمی حرکتی دیگری است که 15 سال است مادری فداکار را بر بالین دارد نگاهش به سقف دوخته و با چشمانش دردهایش را بیان میکرد .
مادرش میگفت ویلچر زینب ویلچر داشت اما خراب و از کار افتاده است اگر بتوانید یک ویلچر نو برایش جور کنید.
جمعیت هلال احمر در این سفر که از 9 معلول روستا سرکشی کرد علاوه بر اقدام شایسته تکریم این معلولان به آنان با همکاری شبکه بهداشت و درمان شهرستان خدمات درمانی رایگان ارائه داد و سبدهای کالا نیز توزیع کرد.
همچنین سید عادل رهبریان رئیس جمعیت هلال احمر کهگیلویه، قول داد حیاط خانواده چهار معلولی ماژور را مناسب سازی و یک دستگاه تلویزیون برای خانواده سه معلولی معززیانی تأمین کند.