نسل جاری نه عبدالکریم سروش را می شناسد، نه قبض و بسط تئوریک شریعت را! / اصلاحات حجاریان متاع بی مشتری

امروز دوم خرداد سال 97 است . دوم خرداد چند سالی برای برخی سیاسیون رنگ و بویی خاص داشت و با انتشار این رنگ و بو در سطح جامعه می شد از آن بهره برداری هایی هم کرد . تا همین پارسال همزمان با دوم خرداد مخالفان و موافقان جریان اصلاحات به بیان تحلیل و دیدگاه و حملات تند به هم دیگر می نمودند البته کار آنان زدن جرقه بود و تحریک افکار عمومی ، بقیه جنگ و جدل ها به شبکه های اجتماعی و رسانه ها کشیده می شد و تنور داغی هم داشت . اما گویا این روزها آن شور و حال نیست و کسی چندان نه دوم خرداد را به تعبیری شبه انقلاب و اینگونه تعابیر می نامد و نه مخالفان بر تکذیب و مذمت آن چیزی می نویسند.

این موضوع در یادداشتی به قلم علی آهنگر در روزنامه ابتکار اینگونه مورد تاکید قرار گرفته است : روزگاری حجاریان عنوان مغز متفکر و تئوریسین داشت. وقتی نکته ای می گفت یا مطلبی می نوشت سخت مشتاق داشت. مشتاقان مطالبش از هر دو سو بودند. اصلاح طلبان برای تقویت خود و اصولگرایان برای انزجار از او. در میانه مردم نیز دست به دست می گشت. حالا اما حکایت او حکایت آن پیر چنگی است که می نوازد اما فقط برای خودش و برای دلش. هنوز هم می خوانندش اما فقط دو سویی از قدیمیان این وادی. اگر از خیابان بپرسی سعید حجاریان کیست پاسخت ندانستن همراه با تعجب است. حجاریان حتی دیگر آنقدر مطرح نیست که به سویش گلوله ای که نه، حتی گلی مانند شبلی در سنگسار حلاج پرتاب شود. حجاریان و اردوگاه او در خیابان، در دو سوی پیاده روی میدان فردوسی تا انقلاب ناشناخته است. ناشناخته و نامفهوم.
اردوگاه رقیب نیز حال بهتری ندارد. در جبهه آنان نیز دیگر سنگی به سنگینی آن روزهای ناطق نوری یافت نمی شود. کیومرث صابری هم اگر بود، حالا دیگر گل آقایش در جان و دل مردم نمی نشست.
در ادامه این یادداشت با تبیین شرایط نسل روز آمده است : تئوریسین امروز اگر می خواهی باشی باید عصری پیاده روی کنی. در کوچه ها و خیابان ها. یک چرخی که بزنی در شلوغی عصرگاهی آنگاه حساب تئوری از هر نوعی دستت می آید. دختران را که ببینی و پسران را و نسل جاری را و تمنیات و دل مشغولی های‌شان را، آنگاه گرد سقراط تا اسپینوزا را قلم می گیری. دهان اسب را باز می کنی و دندان هایش را می شمری. به همین راحتی.

 

 

نسل جاری نه عبدالکریم سروش را می شناسد، نه قبض و بسط تئوریک شریعت را!
آهنگر در ادامه می نویسد : دوم خرداد برای نسل جاری نام یک کوچه هم نیست تا بپرسندش. دوم خرداد حالا فقط برای موافقان و مخالفان همان نسل خاطره سیاه و سفیدی است نه چیزی بیشتر. نسل جاری نه عبدالکریم سروش را می شناسد، نه قبض و بسط تئوریک شریعت را، نه هیچ یک از دل مشغولی های دهه های پنجاه و شصت و هفتاد را دارد. این نسل حتی دیگر دلش مشغول بود و نبود بهار 96 هم نیست. در این یک سال چه گذشت؟
این یادداشت در بخش دیگری اینگونه توضیح می دهد که 365 روز قدری بیشتر یا کمتر نبود. اما به مانند 365 سال تغییر ایجاد کرد. تئورسین با معیارهای پیش از اردیبهشت 96 حالا دیگر در اردیبهشت 97 حرفی برای گفتن ندارد. و چه غریبانه است وقتی که حجاریان بخواهد از سقراط و افلاطون، و از ارسطو تا رواقیون بگوید. استدلال کند، برهان بیاورد و آخر نتیجه ای غریبانه تر بگیرد که تئوری فشار از پایین و چانه زنی در بالا ریشه در همین براهین داشت. نسل سیال در عصرگاه میدان فردوسی تا انقلاب از همه این برهان ها گذشته است.
نسل سیالی که می خواهد زیبا باشد، دوست داشته باشد و دوست داشته شود. در بهاران شکوفا شود، در تابستان رسیده شود، در پاییز رنگارنگ شود و در زمستان در میانه پالتو پشمینش فرو رود و برف را از اندکی چشمانش که پیداست ببیند. نسل سیالی که می خواهد معمولی باشد و زندگی کند. نه بیشتر و نه کمتر. این نسل، دوم خرداد که نه، اردیبهشت 96 را هم که با آن هیاهو رای داده بود حالا به یاد نمی آورد.
در پایان این یادداشت آمده است : برای اصلاحات امروز، کتاب ها را باید بست مانند چترهای سپهری. زیر باران باید رفت. در کوچه، در خیابان در محله. نسل جاری و سیال خیابان را باید دید و با او همراه شد. اگر این نسل سیال به عمد یا به سهو دیده نشوند، آنگاه خودشان نگاه ها را ناباورانه به سمت خود معطوف خواهند ساخت.