به گزارش تابناک کهگیلویه و بویراحمد ، انجمن اسلامی دانشجویان پیرو خط امام(ره) دانشگاه یاسوج با انتشار بیانیه ای نسبت به بیانیه 777 نفر از اساتید دانشگاه های کشور خصوصا 25 نفر از صادر کنندگان یاسوجی آن انتقاد کرد .
در این بیانیه آمده است :
دانشگاه برای زیست اثرگذار، نیازمند معلمانی دلسوز و اساتیدی همصدا و همقدم با مردم است. بی شک هر گاه صدای اساتید دانشگاه، صدای طبقات فرودست و نابرخوردار نباشند، نقطه آغاز یک فروپاشی اجتماعی است.
از آغاز شکل گیری جنبش دانشجویی، همواره نقد و آرمانگرایی معطوف به واقعیت، در برنامه و عمل این جنبش بوده است؛ نقدی که ضرورت و وجود آن در همه مقاطع بر کسی پوشیده نیست.
در دوره کنونی، رخوت اجتماعی و مسولیت ناپذیری جمعی، امری معمول و متداول شده است. در چنین وضعیتی انتظار می رود که دانشگاه به عنوان نهادی که همواره نسبت به نیازها و منافع ملی، متعهد و ملتزم است، میدان داری کند.
در هفته اخیر بیانیه ای با نام ۷۷۷ تن از اساتید دانشگاه های کشور صادر گردید که ۲۵ تن از آنان، از دانشگاه یاسوج بوده اند که برخی از آن ها دارای مناصب دانشگاهی اند.
مشاهده برخی از اسامی مسبوق به تعلقات صنفی و سیاسی خود به برخی گروه های ذینفع چندان عجیب نیست اما این اقدام از سوی اساتیدی که مناصب دانشگاهی را با حمایت دولت کنونی در اختیار دارند، شگفت آور است!!
در شرایطی که تورم مهارناپذیر، شکاف عمیق طبقاتی، تبعیض، رانتخواری، حاشیه نشینی و آمار بالای بیکاری و سایر بحران ها و آسیب های اجتماعی و اقتصادی در جامعه بیداد می کند و حقوق و آزادی های طبقات نابرخوردار جامعه را پایمال می کند، انتظار می رود که نهاد دانشگاه، نسبت به ترمیم شکاف های موجود اجتماعی، مسئولانه کنشگری کند؛ اراده سیاسی را نقد و در برابر سیاست ها و تصمیمات اقتدار گرایانه، ناعادلانه و غیرعلمی، از کیان و حیات جامعه دفاع کند.
شوربختانه برخی اساتید دانشگاه های کشور، از سر بی دردی، سودجویی و برخلاف مصلحت عموم و منافع ملی، در برابر بیانیه ۷۷ نفری - که هشداری دلسوزانه و واقع گرایانه به مدیران و حاکمان جامعه بوده است - خام اندیشانه و عجولانه برآشفتند و برخلاف فریاد استغاثه ملت، هیاهو به پا کردند.
به نظر می رسد بیانیه ۷۷۷ نفری با نگاهی تنگ نظرانه، آمال و آلام مردمان ناراضی را نادیده انگاشته و در چنبر آمال و اغراض خودخواهانه، هیاهو به پا کرده است. اینان آشکارا منافع و مصالح ملی را تا حد حفظ منافع و مناصب فردی و گروهی خود تنزل داده اند.
در بخشی از بیانیه ۷۷۷ نفری، معترضان ستمدیده و به تنگ آمده از نابرابری و سختی، آشوب گر و اغتشاشگر خطاب شده اند بی آن که مرهمی بر زخم های آنان و دارویی بر رنج های آنان گذاشته شود. اکنون از ۷۷۷ نفر باید پرسید آیا شما و همقطاران تان تاکنون در دهه های اخیر، حقوق و آزادی های مسلم مدنی همگانی را حتی برای اعتراضات مسالمت آمیز به رسمیت شناخته اید؟ آیا این حجم عظیم نارضایتی، پیامد انباشت مطالبات و نیازهای مردمی در طول دهه های اخیر و بی توجهی به آن نیست؟ آیا تاکنون به حقوق شهروندی و حقوق مسلم ملت در قانون اساسی توجه لازم شده است؟
بی شک انجمن اسلامی پیروان خط امام آگاه است که همچنان اساتیدی هستند که نسبت به منافع ملی، مصالح عمومی، نیازها و مطالبات عمومی شهروندان متعهدند و دل در گرو تحرکات آزادی بخش اجتماعی دارند.
امروزه بار مسولیت اخلاقی، اجتماعی و سیاسی بر دوش جنبش دانشجویی بیش از پیش آشکار شده است. همگان مسلم بدانند اگر جنبش‌های دانشجویی خلا این نهادها را به وسیله نقد همراه با پشتوانه مطالعاتی پر نکنند از حیات و پویایی گفتمان انقلاب اسلامی اثری نخواهد ماند. چنانچه فعالان دانشجویی مسیر خودکامگی و وابستگی به گروه های سیاسی و منابع قدرت را در پیش گیرند، از جنبش دانشجویی پوسته‌ای بیش باقی نخواهد ماند، چراکه نه تنها جامعه دانشجویی را از وظیفه اصلی خویش یعنی پیش قراولی در پیگیری مطالبات مردمی و برآوردن نیازهایشان دور ساخته حتی آنها را تحت هژمونی گروه‌های سیاسی و به ابزار دستی در راستای منافع آنان بدل کرده است.
انجمن اسلامی دانشجویان پیرو خط امام(ره) دانشگاه یاسوج
۱دی ماه ۱۳۹۸
از آغاز شکل گیری جنبش دانشجویی، همواره نقد و آرمانگرایی معطوف به واقعیت، در برنامه و عمل این جنبش بوده است؛ نقدی که ضرورت و وجود آن در همه مقاطع بر کسی پوشیده نیست.
در دوره کنونی، رخوت اجتماعی و مسولیت ناپذیری جمعی، امری معمول و متداول شده است. در چنین وضعیتی انتظار می رود که دانشگاه به عنوان نهادی که همواره نسبت به نیازها و منافع ملی، متعهد و ملتزم است، میدان داری کند.
در هفته اخیر بیانیه ای با نام ۷۷۷ تن از اساتید دانشگاه های کشور صادر گردید که ۲۵ تن از آنان، از دانشگاه یاسوج بوده اند که برخی از آن ها دارای مناصب دانشگاهی اند.
مشاهده برخی از اسامی مسبوق به تعلقات صنفی و سیاسی خود به برخی گروه های ذینفع چندان عجیب نیست اما این اقدام از سوی اساتیدی که مناصب دانشگاهی را با حمایت دولت کنونی در اختیار دارند، شگفت آور است!!
در شرایطی که تورم مهارناپذیر، شکاف عمیق طبقاتی، تبعیض، رانتخواری، حاشیه نشینی و آمار بالای بیکاری و سایر بحران ها و آسیب های اجتماعی و اقتصادی در جامعه بیداد می کند و حقوق و آزادی های طبقات نابرخوردار جامعه را پایمال می کند، انتظار می رود که نهاد دانشگاه، نسبت به ترمیم شکاف های موجود اجتماعی، مسئولانه کنشگری کند؛ اراده سیاسی را نقد و در برابر سیاست ها و تصمیمات اقتدار گرایانه، ناعادلانه و غیرعلمی، از کیان و حیات جامعه دفاع کند.
شوربختانه برخی اساتید دانشگاه های کشور، از سر بی دردی، سودجویی و برخلاف مصلحت عموم و منافع ملی، در برابر بیانیه ۷۷ نفری - که هشداری دلسوزانه و واقع گرایانه به مدیران و حاکمان جامعه بوده است - خام اندیشانه و عجولانه برآشفتند و برخلاف فریاد استغاثه ملت، هیاهو به پا کردند.
به نظر می رسد بیانیه ۷۷۷ نفری با نگاهی تنگ نظرانه، آمال و آلام مردمان ناراضی را نادیده انگاشته و در چنبر آمال و اغراض خودخواهانه، هیاهو به پا کرده است. اینان آشکارا منافع و مصالح ملی را تا حد حفظ منافع و مناصب فردی و گروهی خود تنزل داده اند.
در بخشی از بیانیه ۷۷۷ نفری، معترضان ستمدیده و به تنگ آمده از نابرابری و سختی، آشوب گر و اغتشاشگر خطاب شده اند بی آن که مرهمی بر زخم های آنان و دارویی بر رنج های آنان گذاشته شود. اکنون از ۷۷۷ نفر باید پرسید آیا شما و همقطاران تان تاکنون در دهه های اخیر، حقوق و آزادی های مسلم مدنی همگانی را حتی برای اعتراضات مسالمت آمیز به رسمیت شناخته اید؟ آیا این حجم عظیم نارضایتی، پیامد انباشت مطالبات و نیازهای مردمی در طول دهه های اخیر و بی توجهی به آن نیست؟ آیا تاکنون به حقوق شهروندی و حقوق مسلم ملت در قانون اساسی توجه لازم شده است؟
بی شک انجمن اسلامی پیروان خط امام آگاه است که همچنان اساتیدی هستند که نسبت به منافع ملی، مصالح عمومی، نیازها و مطالبات عمومی شهروندان متعهدند و دل در گرو تحرکات آزادی بخش اجتماعی دارند.
امروزه بار مسولیت اخلاقی، اجتماعی و سیاسی بر دوش جنبش دانشجویی بیش از پیش آشکار شده است. همگان مسلم بدانند اگر جنبش‌های دانشجویی خلا این نهادها را به وسیله نقد همراه با پشتوانه مطالعاتی پر نکنند از حیات و پویایی گفتمان انقلاب اسلامی اثری نخواهد ماند. چنانچه فعالان دانشجویی مسیر خودکامگی و وابستگی به گروه های سیاسی و منابع قدرت را در پیش گیرند، از جنبش دانشجویی پوسته‌ای بیش باقی نخواهد ماند، چراکه نه تنها جامعه دانشجویی را از وظیفه اصلی خویش یعنی پیش قراولی در پیگیری مطالبات مردمی و برآوردن نیازهایشان دور ساخته حتی آنها را تحت هژمونی گروه‌های سیاسی و به ابزار دستی در راستای منافع آنان بدل کرده است.
انجمن اسلامی دانشجویان پیرو خط امام(ره) دانشگاه یاسوج
۱دی ماه ۱۳۹۸
