به گزارش تابناک کهگیلویه و بویراحمد به نقل از فارس ؛ حمزه مشایخی فعال اجتماعی طی یادداشتی در خصوص روزهای کرونایی و بایدها و نبایدها آورده است: یادش بخیر فصل گرما که می‌رسید شادی‌ها در راه بود برنامه‌های عروسی در جای جای کهگیلویه و بویراحمد آغاز می‌شد صدای هلهله و شادی تمام کوی و برزن را فرا می‌گرفت به بهانه آن بزرگ و کوچک فامیل را می‌دیدیم و البته بهترین جمله‌ای که می‌گفتند و به مذاقمان خوش می‌آمد این بود «عروسی خودت».
امروز یادمان باشد که بزرگترهای فامیل برکات یک ایل و طایفه در استان ما هستند و باید در همه حال به فکر این عزیزان باشیم.
اما همه آن خوشی‌ها که قدرش را نمی‌دانستیم با شیوع یک ویروس به سردی و دوری و کوری منجر شد و امروز فاصله اجتماعی بین همه از پدر و پسر؛ مادر و دختر نوه‌ها و مادربزرگ‌ها جدایی انداخت.
خیلی‌ها بر اساس رعایت قانون و دستورالعمل‌ها حاضر به این دوری دردناک شدند البته خیلی‌ها با گوشی‌های امروزی خود این فاصله را کم کردند.
از تمامی رسانه های ایران خواسته شد که به تبلیغ فاصله اجتماعی بپردازند چون تنهاترین راه حل همین بود؛ به قول امروزی‌های آقاجان برادر من مراسم ترحیم و ختم و عروسی آن چنانی نگیرید این بیماری خیلی خطرناک است، ولی متاسفانه تعداد قلیلی از مردم البته همان‌هایی که خیلی ادعای تمدن و فرهنگ می‌کنند یا همان تازه به دوران رسیده‌ها شروع به برگزاری مراسمات عروسی ( مراسماتی که بوی مرگ می دهند) می‌کنند.
این‌ها توقع دارند که همه در چنین روزهای سختی بیایند و طنازی کنند و کادوها ار بدهند و روبوسی کنند و بروند در حالی که این صدای آواز و دهل گرم کننده جشن عروسی‌ها و صدای شادی نیست بلکه صدای خاموش مرگ است که به گوش می‌رسد.
این صدای ساز ویروس است که نعمات و برکات زندگی یعنی مادربزرگ‌ها و پدربزرگ‌ها را به کام مرگ می‌کشد و آن هنگام خبردار می‌شویم که کار از کار گذشته و پشیمانی دگر سودی ندارد.
امروز یادمان باشد که بزرگترهای فامیل برکات یک ایل و طایفه در استان ما هستند و باید در همه حال به فکر این عزیزان باشیم.
اما همه آن خوشی‌ها که قدرش را نمی‌دانستیم با شیوع یک ویروس به سردی و دوری و کوری منجر شد و امروز فاصله اجتماعی بین همه از پدر و پسر؛ مادر و دختر نوه‌ها و مادربزرگ‌ها جدایی انداخت.
خیلی‌ها بر اساس رعایت قانون و دستورالعمل‌ها حاضر به این دوری دردناک شدند البته خیلی‌ها با گوشی‌های امروزی خود این فاصله را کم کردند.
از تمامی رسانه های ایران خواسته شد که به تبلیغ فاصله اجتماعی بپردازند چون تنهاترین راه حل همین بود؛ به قول امروزی‌های آقاجان برادر من مراسم ترحیم و ختم و عروسی آن چنانی نگیرید این بیماری خیلی خطرناک است، ولی متاسفانه تعداد قلیلی از مردم البته همان‌هایی که خیلی ادعای تمدن و فرهنگ می‌کنند یا همان تازه به دوران رسیده‌ها شروع به برگزاری مراسمات عروسی ( مراسماتی که بوی مرگ می دهند) می‌کنند.
این‌ها توقع دارند که همه در چنین روزهای سختی بیایند و طنازی کنند و کادوها ار بدهند و روبوسی کنند و بروند در حالی که این صدای آواز و دهل گرم کننده جشن عروسی‌ها و صدای شادی نیست بلکه صدای خاموش مرگ است که به گوش می‌رسد.
این صدای ساز ویروس است که نعمات و برکات زندگی یعنی مادربزرگ‌ها و پدربزرگ‌ها را به کام مرگ می‌کشد و آن هنگام خبردار می‌شویم که کار از کار گذشته و پشیمانی دگر سودی ندارد.
