۱۷ مهرماه در تاریخ موسیقی ایران و جهان خواهد ماند و هرساله سرود مانایی استاد را خواهد خواند.
بی بدیل ترین عنصرعرصه موسیقی ،زنده یاد محمدرضا شجریان و به تعبیر خودش خاک پای ملت ایران، با آواز و خط و موسیقی و همچنین گل و باغ و قناری هم پیاله بود و با حلقوم هرساز خوش آواز هم ناله
دل سروده های سواران دشت سخن : خواجه راز، شیخ شیراز، مولانای شمس، خیام نیشابور و پیرهمدان را وام گرفت و با حنجره ای بی تکرار بر پهنه جغرافیای احساس وطن جای داد تا تاریخ موسیقی این سرزمین با پختگی و پیری، جوانی کند و رخت رقابت جهانی برتن نماید.
آواز ، آمیزه ای از هنر و شعر و موسیقی است که می توان از ان به عنوان رساترین رسانه فرهنگی یاد نمود. هنگامی که موسیقی که شخص استاد ان را لطیفه نهانی می خواند؛بربام دل می نشیند و تارهای وجود ما را کوک می نماید از بس مهارناپذیر است مارا به هرکجا که خواست می برد تا بیکران و فراتر از آن .
آوازه خوان بزرگ ایران ، سوگ سرای غلامرضا بنان،استاد محمدرضا شجریان شاید مردمی ترین هنرمند جامع الاطراف و‌همه سونگری است که جامعه ایرانی به خود دیده است. این مرد دلیر همواره هنر را در راه بالیدن فرهنگ و نازیدن ملت به کار بسته است.

در میان هنرهای آواز خوانی، سازسازی، خوش نویسی، گل پروری و … هنر ممتاز معلمی را نیز در پرونده پرارج خویش دارد.

استاد، گوهرشناس زبده ای است که سلسله هنرمندان این مرزبوم را ارج می نهد و با فراگیری همه فنون و دستگاه ها (چه خوار چه دشخوار) از شور تا ماهور و راست پنجگاه نغمه نوازی می کند. در کنار پدر، هنرمندی را را با آوای خوش قرآن آغاز نمود و در ادامه مسیر، دل در گرو هنر آواز داشت و پدر سخت مخالف این دلدادگی بود و خوش نداشت حنجره محمد رضایش جز به نوای قرآن ورزیده شود. حرمت جایگاه سترگ پدری بر فرزند سنگینی می نمود. بالاخره فرزند زیرک حرمت نگهدار، شوق دلدادگی اواز بر وجودش استیلا یافت: در تنهایی و به شکلی پوشیده به ممارست پرداخت و دست را به ساز و حنجره را به آواز آراست تا اینکه نوای داوودی خویش را از رادیو در گوش ملت خود جاری ساخت.

شیوه های خوانندگی استادان روانشاد: برومند، طاهرزاده، تاج، سلطان آذر، خوانساری، بنان، قوامی و … را به کمال دریافت. دوستداران و کاوشگران چنانچه سخنرانی استاد را در دانشگاه (یو سی ال ای امریکا) بشنوند یا بخوانند عمق توانایی و ارادت ایشان را در حوزه موسیقی خواهند شناخت.

مردم استان کهگیلویه و بویراحمد و همچنین اهالی هنر این دیار به صورت ویژه یاد این هنرمند پایبند به وطن را بزرگ می شمارند و ثناگوی همه هنرمندان مردم مدار این روزگارند.

به تعبیر رودکی شاعر:
از شمار دو چشم یک تن کم
وز شمار خرد هزاران بیش