به یاد نوجوان فداکار ایذه ای
قصه ما، روایت پهلوانی ست در رویارویی با انتخاب میان زندگی و مرگ، در مواجهه با خودخواهی و نجات همنوعان.
به گزارش تابناک کهگیلویه و بویراحمد ، پدرام ئیلانی _ روزنامه نگار نوشت : در یک لحظه تصمیم می گیرد میان دو تصور بالقوه، کدام را بالفعل کند!
گوشه ای یک لنگه پا بایستد و دعا کند تا نیروهای امداد و نجات و آتش نشان زودتر برسند یا اینکه در کسری از لحظه چشم به روی آینده و فرداها ببندد و به آتش زند تا جان دو انسان که هرلحظه ممکن است حریق آنها را ببلعد، نجات دهد.
قصه ما، روایت پهلوانی ست در رویارویی با انتخاب میان زندگی و مرگ، در مواجهه با خودخواهی و نجات همنوعان.
علی لندی، نوجوانی پانزده ساله که در برابر حرارت جانکاه شعله های آتش می ایستد تا دو زن که هیچ نسبتی با او ندارند را از سوختن نجات دهد. او آتش را متجاوزی نگریسته است که حریم همنوعانش را ناامن کرده است.
علی نمی خواهد مثل بسیاری از آدمها تماشاگر باشد، او به دنیا آمده تا اثرگذار باشد. علی شاید فلسفه نمی دانسته اما به خوبی مفهوم آن بیت از شعر مولانا که می گوید "زکجا آمده ام آمدنم بهر چه بود؟ به کجا می روم آخر ننمایی وطنم؟" را درک کرده است.
علی قصه ما، تصمیم خود را گرفته است، او به آتش می زند. به آتش میزند تا بگوید: ای آدمها که هریک به کنجی در خویشتن خویش فرداهایی را می جویید که شاید هرگز نرسند از راه، یک نفر در میانه ی شعله های آتش، اکنون دارد می سپارد جان!
نوجوان پانزده ساله قصه ما، ترجمان انسانیت است، فارغ از جنسیت و سن و سال، ترجمان مردانگی و از خود گذشتگی است.
این نوجوان اهل ایذه، خوب میداند که اگر به آتش بزند دیگر نمی تواند آن نوجوان زیبا و رعنا باشد. میداند که سوختن، تاوان زدن به دل آتش است.
او به حریق می زند و دو زن که در میانه ی زبانه های آتش به دام افتاده اند را یکی پس از دیگری از سماجت شعله های سوزان رها می کند تا به آنها فرصت دوباره ای برای زیستن بخشد.
تراژدی آنجا به اوج می رسد که در این میان پیکر نحیف و سوخته علی لندی بِسان پیکر آرش کمانگیر پس از پرواز آخرین تیر ترکش، نقش بر زمین می شود و نفس هایش به شماره می افتد تا بگوید: انسان، دشواری وظیفه است! تا بگوید انسان تنها غم خوار انسان نیست، انسان خود منجی انسان است! گوشه ای نشستن و نگریستن و همدردی کردن هیچ گِرِهی را نمی گشاید، باید به دل مصیبت زد تا تسکینی بود بر دردها و رنج های همنوعان.
پیکر سوخته ی علی را به بیمارستان انتقال می دهند تا شاید بتوانند او را احیا کنند و دوباره زندگی را به او بازگردانند، اما سوختگی آنقدر زیاد است که تن رنجور علی را یارای مقابله با آن نیست.
علی لندی را نمی توان بِسان قهرمانان نگریست، او پهلوانی است که "گذشتن از خود" را معنایی دوباره بخشیده و با قد عَلَم کردن مقابل شعله های سوزان آتش، جانانه ترین دفاع را از جان همنوعانش به نمایش گذارده است و چه دفاعی مقدس تر از دفاع از جان همنوعان؟
روایت "علی لندی" را باید در تاریخ نوشت و شایسته و بایسته است که از چنین پهلوانانی به نیکی یاد کرد تا رسم پهلوانی و از خودگذشتگی، پابرجا بماند. این قصه را هر دهانی باید بازگو کند تا انسان منجی انسان شود. قصه این پهلوان باید لالایی مادران شود برای نوزادانی که در گهواره آرمیده اند تا فرداها زمین پر از انسان هایی شود که منجی انسان هستند.
گوشه ای یک لنگه پا بایستد و دعا کند تا نیروهای امداد و نجات و آتش نشان زودتر برسند یا اینکه در کسری از لحظه چشم به روی آینده و فرداها ببندد و به آتش زند تا جان دو انسان که هرلحظه ممکن است حریق آنها را ببلعد، نجات دهد.
قصه ما، روایت پهلوانی ست در رویارویی با انتخاب میان زندگی و مرگ، در مواجهه با خودخواهی و نجات همنوعان.
علی لندی، نوجوانی پانزده ساله که در برابر حرارت جانکاه شعله های آتش می ایستد تا دو زن که هیچ نسبتی با او ندارند را از سوختن نجات دهد. او آتش را متجاوزی نگریسته است که حریم همنوعانش را ناامن کرده است.
علی نمی خواهد مثل بسیاری از آدمها تماشاگر باشد، او به دنیا آمده تا اثرگذار باشد. علی شاید فلسفه نمی دانسته اما به خوبی مفهوم آن بیت از شعر مولانا که می گوید "زکجا آمده ام آمدنم بهر چه بود؟ به کجا می روم آخر ننمایی وطنم؟" را درک کرده است.
علی قصه ما، تصمیم خود را گرفته است، او به آتش می زند. به آتش میزند تا بگوید: ای آدمها که هریک به کنجی در خویشتن خویش فرداهایی را می جویید که شاید هرگز نرسند از راه، یک نفر در میانه ی شعله های آتش، اکنون دارد می سپارد جان!
نوجوان پانزده ساله قصه ما، ترجمان انسانیت است، فارغ از جنسیت و سن و سال، ترجمان مردانگی و از خود گذشتگی است.
این نوجوان اهل ایذه، خوب میداند که اگر به آتش بزند دیگر نمی تواند آن نوجوان زیبا و رعنا باشد. میداند که سوختن، تاوان زدن به دل آتش است.
او به حریق می زند و دو زن که در میانه ی زبانه های آتش به دام افتاده اند را یکی پس از دیگری از سماجت شعله های سوزان رها می کند تا به آنها فرصت دوباره ای برای زیستن بخشد.
تراژدی آنجا به اوج می رسد که در این میان پیکر نحیف و سوخته علی لندی بِسان پیکر آرش کمانگیر پس از پرواز آخرین تیر ترکش، نقش بر زمین می شود و نفس هایش به شماره می افتد تا بگوید: انسان، دشواری وظیفه است! تا بگوید انسان تنها غم خوار انسان نیست، انسان خود منجی انسان است! گوشه ای نشستن و نگریستن و همدردی کردن هیچ گِرِهی را نمی گشاید، باید به دل مصیبت زد تا تسکینی بود بر دردها و رنج های همنوعان.
پیکر سوخته ی علی را به بیمارستان انتقال می دهند تا شاید بتوانند او را احیا کنند و دوباره زندگی را به او بازگردانند، اما سوختگی آنقدر زیاد است که تن رنجور علی را یارای مقابله با آن نیست.
علی لندی را نمی توان بِسان قهرمانان نگریست، او پهلوانی است که "گذشتن از خود" را معنایی دوباره بخشیده و با قد عَلَم کردن مقابل شعله های سوزان آتش، جانانه ترین دفاع را از جان همنوعانش به نمایش گذارده است و چه دفاعی مقدس تر از دفاع از جان همنوعان؟
روایت "علی لندی" را باید در تاریخ نوشت و شایسته و بایسته است که از چنین پهلوانانی به نیکی یاد کرد تا رسم پهلوانی و از خودگذشتگی، پابرجا بماند. این قصه را هر دهانی باید بازگو کند تا انسان منجی انسان شود. قصه این پهلوان باید لالایی مادران شود برای نوزادانی که در گهواره آرمیده اند تا فرداها زمین پر از انسان هایی شود که منجی انسان هستند.
