به گزارش تابناک رضوی، اصل مطلب به شرح زیر است: « می‌گریستیم به پهنای صورتمان. خون بود که از دل برمی خواست و از دیده می تراوید. به برادر مرده، نه، ببخشید، برادر کشته می مانست حال مان. وقتی امام قطعنامه ۵۹۸ را پذیرفت، در خویش اوار شدیم، اما هیچگاه نگفتیم چرا؟ نگفتیم مگر اسکول جبهه بودیم که جنگیدیم. نگفتیم اگر می خواستید قطعنامه را بپذیرید چرا دوهفته پیش، تردید در جنگ را در اندازه خیانت به رسول الله، اعلام کردید. هیچ چون و چرا نکردیم. فقط با دلخوری از خودمان پرسیدیم که آیا ما کم و سبک گذاشتیم که امام چنین سنگین برداشت؟! برای خود دنبال جواب بودیم نه این که حضور در جبهه و زیر آتش
طلبکارمان کند. آن روز احساس بدهکاری داشتیم. هنوز هم بدهکار مردم و انقلابیم. برای من قابل فهم نیست حالا چطور برخی ها با چند برنامه در تلویزیون می شوند صاحب همه چیز. خود را صاحب حق می دانند که «که» بیاید و «که» نیاید. یاد جانباز شهید جمع اور افتادم. یاد بچه های جنگ که خود را برای انقلاب و در خدمت کشور می خواستند نه انقلاب و وطن را برای خود. حاضر بودیم پای کار انقلاب، از دشمنی خونی که با صدام داشتیم هم دست بشوییم چه رسد به هموطنی که مثل ما فکر نمی کند اما ریشه در این خاک دارد. واقعا جای نسل دفاع مقدس و نگاه بلندشان چقدر خالی است در رفتار بسیاری از ماها....»
