«راستگویی» والاترین ارزش در عرصه سیاست ورزی اخلاقی در نظامی که برآمده از تعالیم اسلام واقعی و اندیشه ها و آرمانهای امام خمینی (ره) و تمام مریدان آن امام بزرگوار اعم از مقام معظم رهبری، آیت ا… هاشمی رفسنجانی، مراجع تقلید و … است، که این روزها در معرض تهدید قرار گرفته است. در شرایط کنونی پرحادثه سیاست ایران، طیفی از بازیگران وارد الگویی از رقابت سیاسی شده اند که می باید از آن به عنوان «رقابت منهای راستگویی و اخلاق مداری» تعبیر کرد.
سیاست ورزی در معنای عام آن نوعی قضاوت است، قضاوتی که گروههای سیاسی درباره دولت می کنند و قضاوتی که مردم و شهروندان درباره کارنامه احزاب و گروههای سیاسی انجام می دهند. رضایت و نارضایتی مردم، به همان میزان که سرنوشت دولتها را در پای انتخابات رقم می زند، ظهور و سقوط احزاب و گروههای سیاسی نیز در گرو قضاوت افکار عمومی است.برای داوری مردم و افکار عمومی ایران درباره دولتی که در ۲۴ خرداد سال ۹۲ عهده دار مدیریت اجرایی کشور شد، هنوز بیش از دو سال و نیم باقی مانده است. اما در اتفاقی غیر منتظره جمعی از بازیگران و محافل سیاسی به صورت زود هنگام باب قضاوت درباره کارنامه دولت یازدهم را گشوده اند. دولتی که عمر سیاسی آن هنوز به میانه نرسیده است.
در واقع دولت تدبیر و امید در قیاس با دولتهای سلف اش از این تفاوت برخوردار است که ماموریت خویش را در عرصه سیاست خارجی و داخلی زیر ذره بین قضاوت سختگیرانه و بعضا تندروانه منتقدین و مخالفانش پیش می برد.اکنون دو جبهه قضاوت در برابر دولت دکتر روحانی گشوده شده است. گروهی که با نوعی حس رسالت تاریخی عملکرد دولت را در برابر مطالبات و انتظارات به حق مردم سنجش و ارزیابی می کنند و گروهی که با عیار و متر منافع شخصی و منویات جناحی و باندی به مطالبه گری از دولت یازدهم می پردازند.
بساط قضاوت و پرسشگری شاید از نخستین روزهای شروع فعالیت دولت گشوده شد. افکار عمومی ایران در تشکیل دولت یازدهم گمشده تاریخی خویش برای «نظارت و پرسشگری» از دولت را می جست. به این سبب در همه این مدتی که از عمر دولت یازدهم می گذرد، بحث «عمل به وعده ها» نقل محافل عام و خاص شد. گویی تجربه ۸ سال دولت احمدی نژاد آحاد شهروندان ایرانی را به این جا رساند که لحظه ای چشم از کردار و رفتار دولتمردان بر ندارند.
افکار عمومی ایران در هر مناسبتی از شخص دکتر روحانی خواسته اند تا پاسخگویی و پرسشگری را باز بگذارد، اما آنها در عین حال بر جناح ها و فعالان سیاسی نهیب زده اند که رسم مماشات و مسامحه ۸ ساله در قبال دولت را به کناری نهند. ایرانی ها در ناخودآگاه خویش به این باور رسیده اند که در سکوت و مماشات برخی از جریانهای سیاسی بود که زمینه انحراف دولت مردان دولت های نهم و دهم (دولت احمدی نژاد) را فراهم کرده و باب رانت خواری و سوء استفاده از قدرت را گشود.
اکنون به یمن سنت پاسخگویی و پرسشگری که دولت دکتر روحانی بنیان نهاده، جریانهای سیاسی مماشات گر با دولت نهم و دهم (دولت اصولگرای احمدی نژاد) از لاک مماشات و مسامحه هشت ساله قبل خارج شده اند، و بر پیر و جوان، زن و مرد و حتی منتقدان منصف و دولت روحانی می تازند، تو گویی که ماحصل ۸ سال دولت مورد حمایت شان این همه گرفتاری برای مردم نبوده است.
همان گروهها و تندروهایی که ۸ سال رسم مماشات با دولتی پر مساله را پیشه کرده و سکوت را بر فضای جامعه تحمیل کردند و هم اکنون زبان به مطالبه گری و سهم خواهی از دولت تدبیر و امید گشوده اند. جریانی که رشته قضاوت درباره کارنامه دولت روحانی را در دست گرفته، از منطق صفر و صد در داوری خویش تبعیت می کند. آنها با آنکه با پرچم یک جریان شناسنامه دار به نام اصولگرایی به میدان آمده اند، اما مرام و مسلکی متفاوت از همه جریان ها دارند و در مواجهه سیاسی از هر گونه مواجهه و دیالوگ می گریزند و به جای تحلیل و تفسیر واقعیت های دولت کنونی و جامعه با منطق مطلق اندیش حرف های خویش علیه دولت روحانی را در قالب بیانیه و بولتن و شبنامه توزیع می کنند.
علی ایحال، متاسفانه به نظر می رسد برخی از اعضای کابینه دولت تدبیر و امید در قبال تندروها و زیاده خواه ها عقب نشینی کرده اند و صحنه را در اختیار آنان قرار داده اند و شاید هیچ یک از اعضای کابینه دولت تدبیر و امید تصور نمی کردند که در این مدت کوتاه فعالیت آنها به جای منتقدان، تندروهای مطلق اندیش میدان دار شوند و به جای انتشار خبر و اطلاع رسانی با پمپاژ شایعه و دروغ،افکار عمومی را هدف قرار دهند. در توفان تبلیغات منفی که تندروها علیه دولت به پا کرده اند، بیش از همه چیز حقیقت و اخلاق لکه دار شده است. محافل تندرو در متن بیانه گونه خویش، همه نقاط روشن کارنامه دولت را سیاه و منفی جلوه داده و حتی اقدامات درخشان دکتر روحانی در اموری چون بیمه، طرح جامع سلامت یا مهار تورم و تنش زدایی در سیاست خارجی که تحسین علما و نخبگان را در پی داشت، به سخره گرفته اند.