زیدی مذهبان هسته‌ای

زیدی مذهبان که "قیام به سیف" را از شرایط مهم امامت و حتی مهم ترین شرط می دانند لذا پس از اعتقاد به امامت امام علی و امام حسن و امام حسین (علیهم السلام) به امامت جناب "زید بن علی بن حسین بن علی" می رسند و معتقدند امامت حق پسران امام حسن و امام حسین (ع) است که مردم را به خود بخوانند و قیام کنند.

در نگاه "زیدی مذهبان هسته ای" هم انگار مذاکره و رسیدن به توافق در فرایند "داد و ستد" ناپسند است و بالاتر از آن گویی حرام است!

انگار فقط برخورد و جدال و جنگ با 5+1 هدف ماست حال آنکه منطق  حکم می کند میز ها چیده شود و دانایان فن به مذاکره برخیزند تا خاکریزها برای جنگ برپا نشود.

البته ایرانی جماعت به گواه عاشورای 8 ساله از جنگ نمی ترسد اما دین ما باور ما منش ملی ما هرگز و هرگز و هرگز به سمت آغاز جدل نمی رود چه رسد به جنگ.

ما در مذاکرات منطق بر تر داریم پس با مهارت "فرزندان شجاع و انقلابی"ملت دست بالا را هم می توانیم داشته باشیم و به گواه متن برجام نیز با در نظرداشت شرایط و وقایع دست مان آنقدر پر هست که نتانیاهو و آل سعود و صهیونیست های کنگره نشین آمریکا را بر سر خشم آورد.

عجیب است که آنها "برجام" را نتیجه ای "بد برای غرب به خصوص آمریکا "می دانند و یقه اوباما و کری را رها نمی کنند اما برخی افراد که به فکت شیت" و گفته های طرف های غربی بیش از گفته های تیم مذاکره خودمان استناد می کنند و گویا باور دارند اینجا نتیجه مذاکرات را "بد برای ایران" می دانند؟!

خب اگر شما حرف آنان را قبول دارید باید بپذیرید حاصل مذاکرات باهمه نقاط ضعف و قوتی که دارد باب میل صهیونیست ها نیست پس به مطالبات و نگاه ما نزدیک است.
نمی شود نتیجه مذاکرات چنانکه شما می گوئید "بد" باشد برای ما آنوقت دندان‌های صهیونیست ها را به خشم برسر هم بفشارد. ...

این دوستان چنان در مخالفت با مذاکرات سخن می گویند که انگار "مقابله " اصالت دارد و مذاکره کنند گان باید از کار خود خجالت بکشند!
از عاشورا سخن به میان می آورند حال آنکه سیدالشهدا(ع) همه توان خود را گذاشت تا کار به جنگ نکشد و هرگز به جنگ و شمشیر اصالت نداد بلکه جنگ ناگزیر و تحمیلی بود نه اینکه حرف اول امام جنگ باشد.

امام را بین دوگزینه قرار داده بودند که اولی "تسلیم" بود آن هم تسلیم یزید شدن. معلوم است که امام حسین برای تبیین حق دومی را انتخاب می کند امروز اما نه در شرایط کربلاییم و نه در شرایط صلح امام حسن(ع)...

بلکه در شرایط خاص خود هستیم و تصمیم مان هم باید متناسب با این شرایط باشد و بهترین تصمیم را هم باید بگیریم.

در شرایط صفین هم نیستیم نه در همراهی با "حضرت ولی" تردید داریم و نه قرآنی به نیزه شده است تا ظاهر بینان را از ادامه راه باز دارد .

همچنان پرچم ولی در اهتزاز است و ملت بیش از پیش بر همراهی رهبر خود مصر...

مطمئن باشید نه کار به حکمیت می رسد و نه اگر چنین شد  دور به دست "اشعری "ها می افتد.

مطمئن باشید رهبر خردمند انقلاب هم دست گشاده دارد و هم زبان گویا که نه کلمه که فقط یک اشاره اش کافی است تا ایران تمام قد بر خیزد و جهانی را به لرزه در آورد.

کوته سخن این که "حق "اصالت دارد و رسیدن به حق نه "برخورد و مقابله "در هر شرایطی.

ما امامت را در قیام به سیف کادربندی نمی کنیم بلکه امام در باور ما 12 تن منصوص و منسوبند چه قیام کنند وچه بنشینند در باور ما امامت حسن با صلح پرشکوهش و حسین با شهادت پرشکوهش هردو حق و هدایت گر و تاریخ ساز است چنانکه امامت حضرت سجاد تا مهدی موعود چنین است.

ما امامت را به شرط "قیام به سیف" نپذیرفته ایم که همواره نگاه مان به شمشیر و تقابل و جنگ باشد.

ما به دنبال هدایت پا جای پای امام می گذاریم خواه از میدان جنگ بگذرد یا از کوچه مذاکره.

حتی در ماجرای دفاع مقدس و قطعنامه نیز حرف همین است ما ولایتمداری خود را چنین تعریف کردیم که وقتی امام فرمود جنگ مسئله اصلی است گفتیم چشم و از همه زندگی خود گذشتیم وقتی هم قطعنامه را قبول کرد ؛ باز هم جز چشم نگفتیم هرچند چشمان مان پر اشک بود که مبادا کوتاهی کرده باشیم.

امروز تعجب می کنم برخی ها آن اشک ها را نادرست معنی می کنند و به جای کسانی که در دفاع مقدس "غایب" بودند یقه فرماندهان طراز اول جنگ را می گیرند که به جان در میدان بودند تازه مدعی اصالت جنگ هم هستند حال آنکه ما سنگر  به سنگر به دنبال صلح بودیم و...

بگذریم. در مذاکرات و ماجرای برجام هم معتقد به امامت و ولایت هستیم هرچه ولی بفرماید اولاست به عمل ... و هرگز به شرط شمشیر و جنگ با او بیعت نکرده ایم و دلخواسته های جناحی مان را هم تحمیل نمی کنیم ما به بیان صریح و صادق "حضرت ولی" گوش داریم و به لبان رهبر بزرگ خود نگاه: حکم آن است که او می فرماید!

غلامرضا بنی اسدی