تراژدی مرگ دو برادر کولبر در ارتفاعات کردستان بازتاب وسیعی در افکار عمومی داشت و بار دیگر چهره عریان فقر را برملا ساخت؛ آری تصویر دردناک و دلخراش پیکر یخ زده فرهاد، با مشت‌های گره کرده، داستان غم انگیز لشگر جوانانی است که زیر فشار بیکاری و نداری، بی صدا عزت و کرامت اشان در همین استان و در لابلای وعده ها و آمارسازی ها شکسته، تحقیر و سنگ روی یخ می شوند.
حادثه تکان دهنده درکوه ژالانه، نه گریه برای دو برادر بلکه مرثیه برای بیشمار جوانان تحصیلکرده ای است که در زیر بهمن بی مسئولیتی و ناکارآمدی و فقدان زمینه های شغلی، گرفتار مانده و از شرمندگی والدین در تهران و کلانشهرها به مشاغل پست، کاذب و خدماتی تن داده و حاشیه شهرها را برای سکونت بر می گزینند.
این حادثه جگرسوز به حکم ماهیت خبر و همانند بسیاری از اتفاقات ریز و درشت دیگر و تنها بعد از گذشت چند روز، گرد غبار گرفت اما آنچه میراث گذشته و حال و آینده است، درد بی درمان هزاران جوان تحصیل کرده در استان اردبیل است که قربانی نظام اقتصادی مرکز گرایی شده اند.
امروز جوانان استان اردبیل محکوم به کولبری(تمثیل) در مشاغل پست خدماتی در مرکز و استانهای برخوردار هستند، اما شکستن قامت اشان متفاوت از قامت یخ زده دو برادر کولبر که دل همه را به درد آورد، بیصداست؛ اگر گوش شنوا، چشم بینا و وجدان بیداری باشد که نیست، چگونه می تواند بپذیرد آقازاده ها و دامادهای زالوصفت، در کورس غارت سرمایه کشور رکورد بزنند و در زیر پوست شهر، جوانان بی پناه، چنین بشکنند!
حال این پرسش مطرح است که اگر قرار بود قابلیت های توریستی و طبیعی بکر و دست نخوره، بدون زیرساخت های اساسی و ارزش افزوده زمینه توسعه و اشتغال شود، چرا در استان کردستان که از این منظر و جهات بسیار شبیه استان اردبیل است، جوانانش مجبور به کولبری می شوند؟ پاسخ روشن است که همان اندازه که دامنه های سبلان و دیگر نقاط استان طی سالهای اخیر در پوشش طرح های سرمایه گذاری بخش خصوصی از قبیل سازه های کابلی برای جذب توریست، نتوانست حتی درصدی از بیکاری را حل کند، به طریق اولی قابلیت های توریستی کردستان نیز در رفع فقر و بیکاری ناتوان بوده است.
تردیدی نیست که مشکل امروز لشگر بیکاران استان اردبیل نه با نسخه توسعه طرح های معلق و به اصطلاح سرمایه گذاری گردشگری بلکه از مسیر زیرساخت های اساسی تولیدی و صنعتی قابل حل است، توسعه صنعت نیم بند گردشگری در مثلث (اصفهان، شیراز و یزد) که سازمان یافته، انحصاری و با مقاومتی آهینن حتی اجازه تغییر مسیر گردشگران خارجی به دیگر نقاط کشور را نمی دهند، به فرض حمایتها نیز نمی تواند مشکل جوانان استان محروم اردبیل را مرتفع کند چرا که این سه استان، توسعه خود را اول و آخر مدیون زیرساخت های تولیدی و صنعتی هستند و اتفاقاً به لطف نورچشمی بودن، نمادهای توریستی کشور شدند.
علی اکبر روح نواز
هزاران اردبیلی درعسلویه،میناب تحت شرایط سخت کارگری میکنند.اگردراستان خودمان واحدهای تولیدی صنعتی بودهیچوقت مجبوربه کاردردمای پنجاه درجه نمیشدند.
راه توسعه استان اردبیل ازصنعت، کشاورزی وصنایع تبدیلی میگذرد.گردشگری استان اردبیل فصلی ست.دران مدت هم مسافربیش ازدوروزماندگارنیست.ضمن اینکه ارزاوری توریست های خارجی بیشترازمسافران داخلی ست،اردبیل دراین موردبه لحاظ ضعف زیرساخت های ارتباطی واقامتی و...نمیتواندمثل استانبول شود.
نبایدازقافله توسعه صنعتی عقب بمانیم اصفهان کرج تبریزازطریق صنعت رشدیافتندحتی درسطح بین الملل المان،ژاپن ازطریق صنعت توسعه یافتنددرحالی که یونان ومصربه لحاط گردشگری نتوانستندانچنان بربیکاری فائق بشند.
نویسنده محترم نظر کارشناسانه ای نسبت به سرمایه گذاری در پتانسیل های گردشگری ارائه نکرده اند. ایکاش دستکم آمار افزایش گردشگر مشگین شهر پس از پل معلق مطالعه وسپس اظهارنظر میفرمودند . اقای ناشناس پل معلق مشگین شهر چه جایگاهی در توسعه اقتصادی کشور دارد؟چقدر ارز آوری دارد؟
چقدر در امنیت اقتصادی،اجتماعی و غذایی کشور نقش دارد؟
و چقدر ارزش افزوده ایجاد نموده و می نماید؟
بعض ها حتی معنی توسعه اقتصادی را هم بلد نیستند ولی برای اقتصاد مشگین و کشور هم برنامه می دهند.
ازاول پاییزچندین باربه ابگرمهای سرعین رفتم خلوته خلوته.حتی اشنامون یک هفته پیش پل معلق مشگین رفته بودمیگفت هیشکی نبود.گردشگری اردبیل بااین روندهیچ ارزاوری نداره فقط چندماه ازسال برای سرگرمی مردم خوبه