چهره فرهنگی کهگیلویه و بویراحمد رخ در نقاب خاک کشید / میر فتاح در کلام شاگردانش + تصاویر

این فرهنگی در معرفی خود می گوید

- در سال ۱۳۴۸ دانشسرای عشایری بودم تا کنون که قریب به ۵۰ سال است و فقط و فقط منحصرا به تدریس اشتغال داشتم

- اولین جایی که شروع به تدریس کردم مهاباد، آذربایجان غربی، در مرکز دانشسرای عشایری داوطلبانه تعدادی افراد انتخاب شدند که بروند خارج از استان تدریس کنند و من همراه با ۱۱نفر دیگر دواطلب برای شهرستان مهاباد شدیم.
- من آن زمان ۱۸ سال سن داشتم و با توجه به اینکه می گفتتند آنجا سنی مذهب و شیعه های امام علی را می کشند نگرانی های برای ما و خانواده در پی داشت، و اما به هنگام عزیمت به مهاباد خلاف آنچه را شنیده بودم دیدم و همه آن تصورات به کلی محو شد و با مردمی بسیار خوش رو و مهمان نواز رو به رو شدم.
- با کلاس نهم، امتحان دانشسرا دادم و قبول شدم و کلاس های ۱۰ و ۱۱ و ۱۲ را به صورت متفرقه امتحان دادم و قبول شدم و در حال حاضر مدرک فعلی اینجانب لیسناس ادبیات است.
- هفت فرزند دارم شامل ۳ پسر و ۴ دختر همه تحصیل کرده یکی از پسران افسر نیرو هوایی امیدیه دیگر پسرم کارمند دانشگاه آزاد دهدشت و  یکی دیگر هم مدرس دانشگاه و عضو هیئت علمی دانشگاه آزاد دهدشت می باشد و اما دخترهایم به ترتیب کارمند بانک، لیسانس علوم اجتماعی، فوق لیسانس حقوق و لیسناس تربیت بدنی را در کارنامه خود دارند و به داشتن چنین فرزندانی افتخار می‌کنم.
- بله الگوی بنده در این مسیر مرحوم “محمد بهمین بیگی” بوده، اگر بخواهیم در خصوص این شخص صحبت کنیم شاید ماه ها و سالها طول بکشد، بهمن بیگی ترک قشقایی بود به همان میزان که برای طایفه خود تلاش می‌کرد برای دیگر مناطق هم به همان میزان تلاش می کرد و می شود در یک کلام گفت که ایشان آموزشی هم سطح برای همه اقشار جامعه داشت.

بعد از جلسه های که برگزار شد قرار بود من در مدرسه ای در روستای اطراف مهاباد به تدریس مشغول شوم و هنگامی به روستای مورد نظر رسیدم حتی یک نفر پیدا نمی شد که بتواند فارسی صحبت کند و موقع ثبت نام نمی دانستم با چه زبانی و چطور با این مردم صحبت کنم، شرایط واقعا سخت بود خصوصا موقع ثبت نام، گذشته از همه این مسایل، حتی دانش آموزان به مدرسه نمی آمدند و همراه والدین خود به مزرعه می رفتند و شب دیر وقت به روستا باز می گشتند، سه روز به همین منوال می گذشت و من تنها می رفتم کنار رودخانه ای تا ظهر قدم می زدم و عصر به خانه برمی گشتم تا اینکه روز چهارم  کنار رودخانه دیدم یک دستگاه خودرو جیپ مسافربری دارد به سمت روستا می آید متوجه شدم راننده تا حدودی فارسی صحبت می کند و از او خواستم تا مرا به سمت بوکان ببرد چرا که دیگر با این شرایط تصمیم خود را برای برگشتن گرفته بودم، در مسیر راه آنچه این چند روز بر من گذشته همه را برای راننده تعریف کردم و از من خواست از تصمیمی که گرفته ام صرفنظر کنم و مرا به مغازه ای که همه حسابهای آن روستا با آن بود رساند و قضیه را برای صاحب مغازه تعریف کرد و گفت که این آقا معلم ( به گویش زبان آنها “سپاه”) روستای قادر آباد است و با کلی اصرار  صاحب مغازه مرا به خانه اش دعوت کرد و منم مجبور به پذیرفتن شدم، در همان شب با پسر ایشان که چند روزی از خدمت برای مرخصی آمده بود آشنا شدم و تا صبح نخوابیدیم و تصمیم بر آن شد که پسر ایشان از فردا با من به روستا بیاید تقریبا مترجم من باشد و اینجوری از برگشتن منصرف شدم، فردای صبح آن روز همه مردم را در یک مسجد جمع و اعلام کردیم که باید همه بچه ها از امروز برای ثبت نام به مدرسه بیایند و ما هم با خرید مقداری نقل و شیرینی برای جذب دانش آموزان این کار شروع کردیم و تقریبا بچه ها کم کم با مدرسه انس پیدا کردند کلاس ها تشکیل شد و ما هم طبق دانش هایی که در دانشسرا یاد گرفته بودیم شروع به تدریس کردیم و دیدیم هر جمله ای ما می گوییم دقیقا همان جمله را بیان می کنند مثلا می گفتیم” این کتاب فارسی است” آنها هم می گفتند این کتاب فارسی است و دیدیم با این وضع فایده ای ندارد و چون همه مدارس آن منطقه این مشکل را داشتند بعد از جلسه ای با همه دبیران آن منطقه تصمیم گرفتیم زبان فارسی را به آنها یاد دهیم، روشی ابداع کردیم “یک کلمه ای” به این صورت که کلمه کلمه هر چه در اطراف بود به بچه ها یاد می دادیم تا اینکه تقریبا زبان فارسی را به خوبی یاد گرفتند و بعد از گذشت سه ماه یعنی آذر ماه تدریس به صورت رسمی را شروع کردیم….. و بعد از این خاطرات می گوید من در آن سال ۳۴ دانش آموز داشتم.

قنبر زکی نژاد که خود اکنون دبیر و کارشناس ارشد ادبیات فارسی است می گوید : تا دوره دبیرستان از ادبیات متنفر بودم. شناسایی کلمات و نقش هرکلمه در جملاتی متفاوت و فرمولهای گیج کننده دستور زبان فارسی ، تاریخ تولد و مرگ صدها شاعر و نویسنده با افکار و اهداف گوناگون و پیچیدگی اشعار حافظ و....از ادبیات برایم غولی ساخت که ازاین اقیانوس دانایی دوری گزینم تا با ورود مردی میانسال با شقیقه های سفید و چهره ای مردانه و چهارشانه ای جذاب به کلاس درس ادبیات دانشسرای دهدشت انقلابی درونم شکل گرفت‌.

از کنکور گفت و دانشگاه که تا آنروز خود را کسی می دانستیم و بعد از کلاس احساس ضعف و حفره ای عمیق درونمان شکل گرفت.

تنها کلاسی که نه به بهانه بیماری غیبت می کردیم و نه یک روز کار در آشپزخانه دانشسرا مانع حضورمان می شد. چنان زیبا حسنک وزیر را توصیف می کرد که اشک چشمان به غرور جوانیمان مستولی می شد و دزدکی از گونه هایمان پاک میکردیم. با تدریس رزم رستم و سهراب شاهنامه را شناختیم و غرور وطن دوستی جوانه میزد.

تدریس کم نظیر و داستانهای جذاب و دلسوزی و تشویق هایش برایمان پدری جدید خلق کرد که بی شک چون پدر دوستش داشتیم.

فتاح شفیعی یک معلم نبود،فتاحِ بزرگ اندازه پزشکان و مهندسان و معلمان و مدیران و پرستاران و وکیلان و قضات شهرستان کهگیلویه ی بزرگ بود. و بی شک شعری که هزارسال پیش رودکی سرود امروز دررثای فتاح بزرگ خواندنی است.

کامیار خرد می نویسد : معلمان یاد و خاطره خود را با درس ها و راه و روش هایی که به ما می آموزند در ذهن ما زنده نگه می دارند و به همین دلیل است که همه ما تا مدت ها بعد نام و یاد معلمان خود را به خاطر داریم، حتی اگر آن ها را هرگز نبینیم. اما برخی از معلمان ما هستند که برای ما نقشی بیش از یک استاد و آموزگار را ایفا می کنند و به همین دلیل است که تا مدت ها بعد از پایان دوره آموزش با آن ها ارتباط داریم. غم فوت معلم های این چنینی بسیار دشوار است و تحمل آن جز با خواندن و نوشتن مرثیه ها در این غم میسر نیست.