مندنی پور متنی را در شبکه های اجتماعی منتشر کرد که در آن به تقاضا از مرحوم طاهری برای بازنشریک سخنرانی کوتاه وی در صبح روز بعد اجازه گرفته شده بود.
به گزارش تابناک کهگیلویه و بویراحمد ، علی مندنی پور استاد دانشگاه و وکیل دادگستری پس از درگذشت "کی عطا طاهری" بخشی از یک تقاضا از آن مرحوم را در شب آخر عمر وی بیان می کند که احتمالا تقاضا از سوی خود وی بوده است .
مندنی پور متنی را در شبکه های اجتماعی منتشر کرد که در آن به تقاضا از مرحوم طاهری برای بازنشریک سخنرانی کوتاه وی در صبح روز بعد اجازه گرفته شده بود.
در نکو داشتِ روحِ بزرگِ فرزندِ شایسته دِنا
شبِ پیش از "شامِ آخرِ" استاد طاهری ،
از وی اجازه گرفتم ، صبحِ روزِ بعد متنِ کوتاهِ سخنرانی اش در" همایش دِناشناسی" سالِ ۱۳۸۱ را که در میانِ دل نوشته هایی با خطّ زیبایش در اختیارم بود ، در بزرگداشتِ دِنای بلند بالا ، دردمند، زخم خورده ، گِله مند و سوگوار ، به علاقمندان آن" پیرِ فرزانه"به ویژه دوست داران و مدافعانِ زیست بومِ شهر و دیارمان پیش کِش نمایم، و اینک با پوزش از دیر کردِ ناخواسته !
"دِنا، دِنا !
ای چترِ رنگینِ افراشته بر سر و سیمایِ بویر احمد.
دنا،دنایِ پاک و گُلاله سپید، ای بازتابِ روشنی طلوع و غروبِ خورشید بر لحظاتِ گریزانِ زندگی ما.
ای کوهِ سربلند و ستبر و استوار .
همچنان ابرهای سیه ی باران زا را از اوجِ آسمان آبی بِرُبای و بر سر و روی جنگل و مرغزار و گیاه و شکوفه به ریزش وادار ،تا زندگان سیراب و چشمه ها جوشان و رود هایِ خروشان، روان شوند.
دِنا، ای یاد ماندِ خاطره ها و رازدارِ سرگذشت های شگِفت نیاکان ما.
همچنان پا بر جای بمان و پژواک های درونی و رویاها و آرزوهای بر باد رفته ما را در لایه های آذرینِ خودنگهدار.
دِنای بلند اندام و قشنگ شِلال .
تو را زیبا شناسان و زندگی دوستان می شناسند.
آنان که قلّه های مقدّس تو و کناره‌های راه آسمانی"غارِ کیخسرو" و شانه و پیشانی و بدنه نورانی تو را که عطر بیزِ گل ها و گیاهانِ خوشبو در فضایِ زیست ماست ، با قوطی هایِ خالی کنسرو و کیسه هایِ زشت و پَلَشت پلاستیک و تفّاله های بدبو و زباله های تخمیری پوشانده و می آلایند، گناهکارانند!
گَه گاه هم، شتابنده شکارچیانی جانسِتانِ جاندارانِ بی آزار،در تک و دویند و یا علف چینانی که با حرص و آز و بعضاً از نداری،گیاهان را ریشه کن کنند!
این جهل و آز و نا قانونمندی، نه‌تنها انسانهای فرهیخته ،بل کوه و طبیعت را به زبان حال به ناله و فغان وا می‌دارد:
"ز نادان بنالد دلِ سنگ و کوه"
این نداها و هشدارها در دلِ بی احساس و اندیشه ی غارتگران و لُخت کنانِ زیستگاه و طبیعت و گهواره یِ زندگی بی اثر است.
بر آنان نفرین باد، نفرین باد!
دنایِ شکوهمند را ساده نگرانه ،صخره ای گران و بی روح و گوهر و خاصیّت نپندارید،
او، سمبلِ بزرگی و استواری و امیّد و زیبایی هاست و لایه های فشرده اش از جایگاهِ رمز و راز و معرفتِ هستی است.
بدونِ تفّکر و بی اعتنا به دِنا ننگرید.
هر پدیده و موجودی که در کنارِ ماست و یا می زِیَد ،با هستی و بقا و تعادلِ ما در ارتباط است، که با مرگ و غیبت و واکنش برخی و یا برخورد نابهنجار و ستیز بی‌مناسبت با بعضی ،ما هم نخواهیم ماند و یا در لَجه ی درد و رنج و پشیمانی و نا آسودگی، غوطه ور خواهیم شد !"
عطا طاهری
مندنی پور متنی را در شبکه های اجتماعی منتشر کرد که در آن به تقاضا از مرحوم طاهری برای بازنشریک سخنرانی کوتاه وی در صبح روز بعد اجازه گرفته شده بود.
در نکو داشتِ روحِ بزرگِ فرزندِ شایسته دِنا
شبِ پیش از "شامِ آخرِ" استاد طاهری ،
از وی اجازه گرفتم ، صبحِ روزِ بعد متنِ کوتاهِ سخنرانی اش در" همایش دِناشناسی" سالِ ۱۳۸۱ را که در میانِ دل نوشته هایی با خطّ زیبایش در اختیارم بود ، در بزرگداشتِ دِنای بلند بالا ، دردمند، زخم خورده ، گِله مند و سوگوار ، به علاقمندان آن" پیرِ فرزانه"به ویژه دوست داران و مدافعانِ زیست بومِ شهر و دیارمان پیش کِش نمایم، و اینک با پوزش از دیر کردِ ناخواسته !
"دِنا، دِنا !
ای چترِ رنگینِ افراشته بر سر و سیمایِ بویر احمد.
دنا،دنایِ پاک و گُلاله سپید، ای بازتابِ روشنی طلوع و غروبِ خورشید بر لحظاتِ گریزانِ زندگی ما.
ای کوهِ سربلند و ستبر و استوار .
همچنان ابرهای سیه ی باران زا را از اوجِ آسمان آبی بِرُبای و بر سر و روی جنگل و مرغزار و گیاه و شکوفه به ریزش وادار ،تا زندگان سیراب و چشمه ها جوشان و رود هایِ خروشان، روان شوند.
دِنا، ای یاد ماندِ خاطره ها و رازدارِ سرگذشت های شگِفت نیاکان ما.
همچنان پا بر جای بمان و پژواک های درونی و رویاها و آرزوهای بر باد رفته ما را در لایه های آذرینِ خودنگهدار.
دِنای بلند اندام و قشنگ شِلال .
تو را زیبا شناسان و زندگی دوستان می شناسند.
آنان که قلّه های مقدّس تو و کناره‌های راه آسمانی"غارِ کیخسرو" و شانه و پیشانی و بدنه نورانی تو را که عطر بیزِ گل ها و گیاهانِ خوشبو در فضایِ زیست ماست ، با قوطی هایِ خالی کنسرو و کیسه هایِ زشت و پَلَشت پلاستیک و تفّاله های بدبو و زباله های تخمیری پوشانده و می آلایند، گناهکارانند!
گَه گاه هم، شتابنده شکارچیانی جانسِتانِ جاندارانِ بی آزار،در تک و دویند و یا علف چینانی که با حرص و آز و بعضاً از نداری،گیاهان را ریشه کن کنند!
این جهل و آز و نا قانونمندی، نه‌تنها انسانهای فرهیخته ،بل کوه و طبیعت را به زبان حال به ناله و فغان وا می‌دارد:
"ز نادان بنالد دلِ سنگ و کوه"
این نداها و هشدارها در دلِ بی احساس و اندیشه ی غارتگران و لُخت کنانِ زیستگاه و طبیعت و گهواره یِ زندگی بی اثر است.
بر آنان نفرین باد، نفرین باد!
دنایِ شکوهمند را ساده نگرانه ،صخره ای گران و بی روح و گوهر و خاصیّت نپندارید،
او، سمبلِ بزرگی و استواری و امیّد و زیبایی هاست و لایه های فشرده اش از جایگاهِ رمز و راز و معرفتِ هستی است.
بدونِ تفّکر و بی اعتنا به دِنا ننگرید.
هر پدیده و موجودی که در کنارِ ماست و یا می زِیَد ،با هستی و بقا و تعادلِ ما در ارتباط است، که با مرگ و غیبت و واکنش برخی و یا برخورد نابهنجار و ستیز بی‌مناسبت با بعضی ،ما هم نخواهیم ماند و یا در لَجه ی درد و رنج و پشیمانی و نا آسودگی، غوطه ور خواهیم شد !"
عطا طاهری
