یکی از مشکلات انسانها، قدر نشناسی آنهاو عدم استفاده درست از نعمت های خدادایست. کافیست ساعاتی سر بلند کرده وبه اطراف خود بنگرید تا ببینیدکه اشرف مخلوقات از چه مواهبی برخوردار است. اما چیزی که درمیان انسانها به وفور یافت می شود پشیمانیست. پشیمانی از عملکرد خود درگذشته. "ای کاش قبلا به عاقبت این کار فکر می کردم"جمله ای که اگر بر زبان هم آورده نشود در ذهن آدمی بارها وبارها چرخیده است.
حکایت آتش سوزیهای این روزهای مراتع وجنگل های استان وکشور بسیار برای همه آشنا و ملموس شده است بطوریکه شما روزی نیست خبر از آتش سوزی در رسانه ها نبینید.روزی حسرت خواهیم خورد که خیلی دیر است.روزی که باید هزینه های سرسام آوری انجام دهیم تا بتوانیم خاطرات خود را دوباره زنده کنیم،همان کاری که بر سر حیات وحش آوردیم والان چه هزینه ها وخسارت ها را متحمل می شویم تا آن را احیا کنیم.دیدن یک "کل ،بز"تقریبا برای ما یک رویاست.ترس ازآن روزیست که آرزوی نشستن در زیر سایه یک درخت در دامان طبیعت را داشته باشیم.چرا ما نمی خواهیم فرهنگ آشتی با محیط زیست را رواج دهیم؟چرا در میان مردم امر به معروف ونهی از منکر در حفاظت از محیط زیست کاربرد ندارد؟ چرا همیشه هنگام آتش سوزی باید نبود امکانات آزارمان دهد؟چرا بزرگترها به فرزندان خود آموزش زیستن با محیط زیست را نمی دهند؟ وهزاران چرای کوچک وبزرگ...
البته انسانهای شریفی هستند که هم در دامان طبیعت لذت می برند وهم این طبیعت را نگهداری می کنند.چه بسیار هستند افرادی که با تمام امکانات شخصی خود هنگام خطر برای طبیعت،خود را به محل می رسانند ودر دفع خطر تلاش می کنند.
حفظ ونگهداری طبیعت از عهده ی مسئولین به تنهایی خارج است،نیاز به انقلابی فرهنگی وفراگیر است.
تن طبیعت می لرزد هنگامی که تعطیلاتی عمومی فرا برسد.در این چند روز تعطیلات عید فطر یکی از مناطقی که طعمه حریق شد منطقه جوخانه شهرستان چرام است . جایی که قرار است با " غار نزل"منطقه ی ویژه گردشگری شود. اما ترس از روزیست که درخت و طبیعتی برایش نمانده باشد.
تصاویر آتش سوزی در جوخانه چرام
